Krąg ósmy – historya edukacyjna

I zagrzmiały trąby ze wszystkich stron, a z góry Głos dobiegł, odbijając się echem od ścian:

„… i za te wszystkie przewinienia na piekło skazan jesteś – dla ciebie, nieszczęśniku, krąg ósmy przeznaczon jest – na wieczne pragnienie i niespełnienie. Straże – wyprowadzić!”

I powiedli nieszczęśnika wąską kamienistą ścieżką w dół. Mrocznym, ciemnym szlakiem. Aż dotarli do solidnej bramy z rzymską ósemką. I skrzypnęła otwierana brama. Popchnięty, zatoczył się i zmrużył oczy, ponieważ bijąca jasność raziła okrutnie.
Pomrugał kilka razy, aby przyzwyczaić się do otoczenia. Rozejrzał się i… uśmiechnął.
„Piekło? Ósmy krąg? Nieźle – podoba mi się tu!” – takie myśli przebiegły natychmiast przez jego skołataną głowę, gdy tylko zobaczył na ścianach półki z równiutko ułożonymi e-fajkami. Na niższych leżały he***thy, wyżej jakieś znane mu egony, na najbardziej eksponowanych pyszniły się pro***i i wszelakiej maści błyszczące mody, z elektroniką tayvoya 11. generacji, pokrywane złotem, irydem oraz palladem.
A po drugiej stronie parowniki różniste – od prostych atomizerów przez kartomizery aż do wyrafinowanych modeli z baniaczkami z czystego kwarcu. A te grzałki nawinięte rękoma mistrzów, a te doskonale nasiąkliwe sznurki z wszelkich materiałów…
Poczuł, że robi mu się gorąco z wrażenia. Dopadł do półek i oglądał chciwie. Większość tego sprzętu widywał tylko na obrazkach, a teraz były na wyciągnięcie ręki.
„No nie, to nie może być prawda – tu jest jakiś kruczek” – pomyślał.
– Jest tu kto? – spytał półgłosem.
– Czego ci trzeba, wędrowcze? – ozwał się głos, dochodzący… no właśnie, nie wiadomo skąd.
– Czy ja mogę… tutaj, jakąś e-fajkę… dla mnie? – spytał drżącym głosem.
– Ależ bierz do woli, synu marnotrawny – jedną, pięć, ile tylko chcesz.
Nie trzeba mu było tego powtarzać – rzucił się do półek, zaczął napychać kieszenie e-fajkami różnymi, dodatkowymi parownikami, grzałkami. Po kilku chwilach opanował się i już staranniej dobierał komplety. Zasilanie… parownik… ładowarka… smycz… etui…
Pełnia szczęścia.
Pełnia? Zaraz, zaraz. Czegoś tu brakuje. Suche to wszystko.
– Hey, panie dyabeł! A czym to mam napełnić?
I znowu odezwał się Głos-nie-wiadomo-skąd mówiący: „idź prosto do wielkich drzwi”. I poszedł, a drzwi otwarły się bezszelestnie ukazując salę wielką, jakby apteczną. Półki pełne butelek o rozmaitych kształtach i barwach.
Rzucił się, spragniony solidnego kopa w płucach, i dopadł do pierwszej z brzegu półki. Zmarszczywszy brwi czytał nalepki, ręce zaczęły mu drżeć, a oczy zaczynały otwierać się coraz szerzej. Jeszcze miotał się po wielkiej sali, ale straszliwa prawda zaczęła do niego docierać. Teraz już rozumiał, o co w tym wszystkim chodziło.
– Ale dlaczego? Jak to? Przecież to niesprawiedliwe! Tak nie może być! – łkał żałośnie.
A oto odrzekł mu Głos: „No przecież sam zawsze tak nazywałeś te mieszaniny. Tu nie ma żadnego błędu.”.
A na półkach pyszniły się flakoniki piękne, buteleczki fikuśne. A na etykietach widniały napisy „olejek do opalania z filtrem UV”, „olejek do masażu”, „olejek kamforowy do ucha”, „olejek rycynowy”. Wszystkie olejki świata były w sali. Olejki…
I skulił się pod ścianą, świadom tego, że jest tu już na wieczność. I gorzko zapłakał…