Skąd ta akroleina?

Omawiając wyniki badań dotyczących biernego chmurzenia wspomniałem m.in. o związku, który nosi nazwę akroleina. Myślę, że warto poświęcić mu kilka linijek.
Akroleina, znana też pod formalną nazwą propenal, jest najprostszym aldehydem nienasyconym. Istnienie w jednej małej cząsteczce dwóch reaktywnych elementów – grupy aldehydowej oraz wiązania podwójnego stanowi o niezwykłości chemicznej całego związku. Niestety, ta niezwykłość ma efekty negatywne, jeśli chodzi o działanie akroleiny na organizm człowieka. Coraz więcej publikacji naukowych pokazuje korelację pomiędzy występowaniem akroleiny w dymie tytoniowym a nienaprawialnymi uszkodzeniami DNA, co w efekcie może indukować powstawanie lub rozwój nowotworów.
Sama akroleina jest lotną cieczą o charakterystycznym, duszącym zapachu. Działa drażniąco, szczególnie na oczy. Powstaje w procesie odwodnienia gliceryny – stąd jej obecność w dymie tytoniowym.
Ano właśnie – w dymie tytoniowym jest, a w chmurce z e-papierosa? Przecież w większości liquidów mamy też glicerynę. To prawda – gliceryna jest obecna zarówno w tytoniu, jak też w liquidach. W przypadku palenia tytoniu jest niemal pewne, że akroleina musi się pojawić – temperatura rozkładu gliceryny to 280 stopni. Taką temperaturę nietrudno osiągnąć w palącym się papierosie.
Jeśli zaś chodzi o klasyczne chmurzenie, to jednak jest mało prawdopodobne, aby jakieś zauważalne ilości akroleiny mogły powstać. Temperatura grzałki, na której zachodzi proces formowania chmurki, w warunkach prawidłowego użytkowania raczej nie przekracza 200 stopni. Ponadto w liquidzie zwykle obecna jest w pewnych ilościach woda, a ona nie będzie sprzyjać procesowi odwodnienia gliceryny.
No dobrze, powie ktoś – ale przecież czytaliśmy o wynikach badań naszych toksykologów i chemików ze Śląska, w których czarno na białym było napisane, że wykryto akroleinę. Skąd ona się mogła wziąć?
Aby jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie trzeba by poznać dokładnie metodykę badań. Trudno bowiem uprawiać wróżenie z fusów i nazywać to analizą naukową. Można jednak mieć pewne podejrzenia. W tym przypadku mój chemiczny nos mówi mi, że kluczem do rozwiązania zagadki może być użycie automatu do chmurzenia, czyli tzw. palaczbota. Podejrzewam, że niekontrolowane zasysanie powietrza, połączone z brakiem kontroli jakości chmury, mogło powodować drastyczne przegrzewanie się atomizera, aż do przekroczenia granicznej temperatury 280 stopni. W tych warunkach mogły mieć miejsce niekorzystne reakcje, łącznie z dehydratacją gliceryny, której skutkiem jest powstanie akroleiny.
Żadne inne badania prowadzone z udziałem ludzi chmurzących nie  wykazały obecności akroleiny w chmurce. Wiadomo bowiem, że człowiek czując słynnego bobra będzie natychmiast korygował swoje chmurzenie, natomiast palaczbotowi jest w zasadzie wszystko jedno, co przez siebie przepuszcza. Należy też dodać, że z posiadanych przeze mnie informacji wynika, iż do badań używano najtańszych automatycznych e-papierosów znanej marki H****h, ponieważ palaczbot nie poradziłby sobie z baterią manualną (to akurat jest spory błąd konstruktorów, moim zdaniem).
Oczywiście jest to tylko moja robocza hipoteza – może ktoś ją kiedyś zweryfikuje.

EDIT: edytowano oczywisty błąd – dzięki za czujność, neciu007